Hoi ik ben Dana, en tja, wat doe ik eigenlijk hier. Ik heb namelijk helemaal geen kat. Katten vind ik namelijk altijd een beetje eng, je weet nooit wat ze van plan zijn en hangen zomaar in je gordijnen. Zo moest ik eens op een poes passen, schoot direct mijn slaapkamer in, de vensterbank op, richting het touwtje van het rolgordijn. Je weet wel, zo’n touwtje die in een lus zit waarmee het gordijn naar beneden gaat. Nou mijn viervoetige bezoeker stapte door de lus, schrok van zichzelf, begon in paniek rond te draaien om er uit te komen en viel van de vensterbank. Tja daar hing de poes gevangen in het touwtje van het gordijn. Zowel de poes als ik stonden doodsangsten uit. Een rond zwierende fluffy bal met uitstekende nagels is precies wat ik altijd probeer te vermijden. Nu moest ik toch mijn angsten opzij zetten om deze poes te redden. De woorden, poes… doe maar rustig, ga maar op de vensterbank waren nog niet zo succesvol. Ik moest en zal dichterbij komen om dit murmel uit zijn lijden te verlossen. Ik wist nog niet zo goed hoe ik deze ronddraaiende bal met klauwen moest gaan benaderen. Gelukkig nam deze bal zelf initiatief, zette zich af tegen de muur, sprong tegen mij op en belandde boven op mijn hoofd. Toen zat dit beestje vast in het touwtje en vast in mijn haar. We zijn er beiden met de schrik vanaf gekomen.
Dit laat wel duidelijk de relatie tussen mij en onvoorspelbare dieren zien. Toch is er een viervoeter die mijn hart heeft weten te veroveren. Mik, de kater van mijn huisgenoot. Mik is een grote en sterke rode kater. Hij is de vechtersbaas van de buurt maar als hij eenmaal door het keukenraampje naar binnensluipt verandert hij in een goedaardige snoezepoes. Kom je thuis van een lange dag werken dan staat Mik al op je te wachten bij het raam, steek je de sleutel in het sleutelgat dan racet hij meteen naar de voordeur om je te begroeten. Nu de verwarming niet meer aan mag weet Mik ook altijd wel een plekje op het elektrische dekentje te bemachtigen als je ’s avonds op de bank bent geploft.
Toch is Mik niet altijd mijn beste vriend… ’s nachts trekt Mik er soms op uit om zijn territorium af te bakenen. Er is namelijk ook een andere bruine kater in ons hofje van achtertuinen die zich niet zo maar laat afschrikken. Vooral ’s nachts vinden ze het belangrijk met zoveel mogelijk kabaal en geschreeuw te laten weten dat ze beiden de baas zijn. Na een flinke vechtpartij keren ze beiden terug naar huis om daar een potje uit te huilen. En als ik dan ’s nachts door dat gejank wakker ben geworden en dan even naar de wc ga vind ik soms Mik terug onder mijn bed… Tja dat merk ik natuurlijk pas als ik zelf weer helemaal ben ingepakt met 2 dekbedden en een slaapzak. Mik moet dan toch weer echt naar buiten, ik kan niet zomaar de poes van mijn huisgenoot kidnappen.
Het is heerlijk om een buurtpoes in huis te hebben, lieve knuffels en warm gezelschap maar nooit de kattenbak hoeven te verschonen. Mik is een hele goede afwasser en krijgt de pannen schoon totdat er echt geen vuiltje meer te vinden is. Als de muizen weer eens intrede doen in mijn keuken zorg ik er voor dat ik stiekem ook iets lekkers voor hem daar verstop.
